18.12.2008

 

 

Вось чаго я ніколі сабе ўявіць ня мог, дык гэта таго, што жвавага, з жывымі, быстрымі вачамі, не пазбаўленага артыстычных здольнасьцяў рагатуна праз нейкі час буду называць бацюшкам. А ён неяк хутка – ці не пад уплывам свайго большага брата Сяргея? — стаў царкоўным чалавекам.

 

У 1990 годзе на Бацькаўшчыне толькі-толькі пачала адраджацца Унія, а ўжо ў 1991 годзе Прэфект Кангрэгацыі Ўсходніх Цэркваў паківаў беларусам і ўкраінцам пальцам: каб больш такога не было.

 

Гэта значыць, каб не высьвячалі на дыяканаў надта маладых людзей. Бо і праўда, у траўні 1991-га, калі яго высьвяціў біскуп Сафрон Дмытэрка, дыякан грэка-каталіцкай парафіі Сьвятога Язэпа ў Менску толькі што ўступіў у дваццаць другі год жыцьця.

 

У параха парафіі, айца Яна Матусевіча, зьявіўся памочнік і, як стала вядома пазьней, пераемнік.

 

За што я люблю наш візантыйскі абрад, дык і за тое, што ў ім ёсьць дыякан, які пачынае службу словамі «Блаславі, уладыка», дапамагае сьвятару і пры патрэбе кіруе сьпевам, і тады парафіяне сьпяваюць упэўненей, дружней. А дыякан Андрэй быў і слыхам надзелены, і галасісты ён удаўся. Да таго ж усьмешлівы.

 

Ён і зараз — ужо мужчына сталага веку, бацька траіх дзяцей – усьмешлівы і любіць пажартаваць. Магчыма, за гэта яго любяць дзеці парафіянаў.

 

Ужо даўнавата ярэй, ужо нават протапрасьвітэр, дэкан грэка-каталіцкіх парафіяў у Менску, Менскай, Берасьцейскай і Гарадзенскай абласьцях, ён у душы застаецца тым маладым дыяканам. І калі сьпеў парафіянаў бывае ня надта стройны і дружны, з алтара падае свой голас бацюшка, і ўсё наладжваецца як трэба.

 

Калі згадаць, што дыякан (διάκονος) – гэта слуга, служыцель, дык гэтае слова, гэтае званьне стасуецца, бадай, да кожнага сьвятара, бо хто такі сьвятар, калі не слуга Божы і не слуга слугаў Божых?

 

Такім слугой зьяўляецца, па-мойму, і айцец Андрэй Абламейка. 16 сьнежня споўніцца 10 гадоў з таго часу, як мітрапаліт Іван Мартыняк высьвяціў яго на сьвятара. У гэты дзень ён будзе, як заўсёды, служыць.